Als je Wybren van Haga (BVNL) bent en je geeft een interview in de Volkskrant, dan weet begeef je je in het hol van de leeuw. Je weet wat er kan gebeuren en je bent natuurlijk op je hoede. Maar nu je toch in dat hol van die leeuw bent, kun je het beest ook gewoon in de bek kijken en geen blad voor de mond nemen. De tegenaanval, terugduwen, doubling down, noem maar op.
Als zwaard van Damocles hangt er boven zo’n gesprek altijd het gevaar van een kop met daarin een roze olifant. Dat je iets ontkent of weerlegt en dat die ontkenning dan de kop wordt. Zodat je alsnog het beeld bevestigt of creëert waar je eigenlijk van weg wil blijven.
Om dat te voorkomen, karakteriseer je je met enige zelfspot tijdens het gesprek. Een soort geuzennaam. Ik durf te wedden dat Frank Hendrickx en Remco Meijer een korte blik uitwisselden toen het uit de mond van Van Hage kwam rollen: “We hebben de kop…” En die roze olifant was niet meer nodig.